انواع کابل شبکه و تفاوت آن

انواع کابل شبکه و تفاوت آن

قبل از هرچیز اگر بخواهیم یک تعریف ساده از کابل شبکه داشته باشیم، می توان گفت که کابل شبکه ابزاری کابلی شکل  است که همچون رابطی بین دستگاه ها عمل می کند و کارش اتصال و انتقال داده ها در بستر شبکه است. لذا در این فرآیند همواره اطلاعات بین مبدأ و مقصد برقرار می شود. با اینحال علیرغم پیشرفت های فناوری بی سیم، بسیاری از شبکه های رایانه ای در قرن بیست و یکم برای انتقال داده ها به سیم های فیزیکی دستگاه ها متکی هستند. از جمله همین کابل های شبکه که برای اتصال رایانه ها به دستگاه ها یا سایر رایانه های داخل شبکه استفاده می شوند.‌

انواع کابل شبکه

برای شناخت انواع کابل های شبکه استاندارد بهتر است به صورت مجزا به هر یک از آنها بپردازیم. همینطور برای درک تفاوت آنها باهم این بهترین کار است. با اینحال انواع مختلفی از کابل های شبکه استاندارد وجود دارد که هر کدام برای اهداف خاصی طراحی شده اند. از اینرو برخی از انواع آنها عبارتند از:

کابل های کواکسیال

یک کابل کواکسیال از یک کابل رسانا در مرکز، یک لایه عایق در قسمت بیرونی کابل، یک زره سیم در بالای آن و یک سطح بیرونی عایق خارجی تشکیل شده است.‌ کابل کواکسیال کابلی است که برای انتقال سیگنال های کم توان در محیط های با آلودگی شدید الکترومغناطیسی ساخته شده است. کابل کواکسیال کاربردهای گسترده ای دارد. در انتقال صدا و تصویر استفاده می شود و می تواند در انواع مختلف ظاهر شود.  با اینحال تنها دو نوع کابل کواکسیال RG-8 و RG-58 وجود دارد که تاکنون در شبکه های کامپیوتری استفاده شده است.

انواع کابل کواکسیال کدهای RG خاص خود را دارند. مهمترین و متغیرترین مقدار برای ما در کابل کواکسیال، امپدانس یا اهم متر کابل است. این مقدار مقاومت کابل در برابر جریان الکتریکی در طول معین است. کابل های کواکسیال از بیرون بسیار شبیه به هم به نظر می رسند. اما وقتی از نزدیک به کابل نگاه کنید، می توانید کد RG و امپدانس روی آن را ببینید. مقدار امپدانس با کاراکتر امگا به صورت 50 یا 75 نوشته می شود. با اینحال انواع کابل های کواکسیال مورد استفاده در دنیای کامپیوتر را می توان در سه دسته بندی RG-8 (Thicknet) که امروز پیدا کردن شبکه ای که از این کابل استفاده کند واقعا سخت است، RG-6 که هرگز در شبکه های کامپیوتری استفاده نشد و RG-58 (Thinnet) که امروز می توانید با آن روبرو شوید.

کابل های جفت پیچ خورده

کابل های جفت پیچ خورده اترنت دارای حداکثر هشت سیم هستند که به صورت جفتی پیچیده می شوند تا تداخل الکترومغناطیسی را به حداقل برسانند. در این گونه کابل ها، هر یک از کابل های لخت با یک ماده عایق (مثلا پلاستیک) پوشانده می شود و کابل ها به صورت جفت به هم می چسبند. چنین پیچش های ساده ای کابل را برای استفاده در شبکه مناسب می کند. این کابل در دو نوع اصلی UTP و FTP وجود دارد و محبوبیت آن در نسبت قیمت به توانایی نسبتا خوب آن است.

همچنین به لحاظ محدوده فرکانسی در ۷ دسته بندی کابل از CAT 1 تا CAT 7 قرار می گیرند. همچنین دو نوع اصلی از استانداردهای صنعت کابل جفت پیچ خورده تعریف شده است، جفت پیچ خورده بدون محافظ (UTP) و جفت پیچ خورده شیلد دار (STP) که کابل های اترنت مدرن به دلیل هزینه کم از کابل های UTP استفاده می کنند. این در حالی است که کابل های STP را می توان در انواع دیگر شبکه ها مانند رابط داده توزیع شده فیبر FDDI یافت.

فیبر نوری

کابل فیبر نوری یک کابل شیشه ای است که با یک ماده محافظ در قسمت میانی پیچیده شده است. نور را منتقل می کند و نه سیگنال های الکترونیکی که از ایجاد تداخل الکتریکی جلوگیری می کند.  انتقال نور برای محیط هایی با تداخل الکتریکی بالا مناسب است. دلیل استفاده مکرر از آن این است که‌ تحت تاثیر تداخل الکتریکی قرار نمی گیرد و در برابر نور و رطوبت مقاوم است. لذا در تاسیسات شبکه محلی در محیط هایی که شرایط محیطی شدید است ترجیح داده می شود. کابل فیبر نوری از سه قسمت تشکیل شده است که شامل هسته ای است که نور از آن عبور می کند، غلاف شیشه ای که از انعکاس نور از هسته جلوگیری می کند و یک غلاف پلاستیکی محافظ که از عوامل خارجی محافظت می کند.

هسته از یک فیبر بسیار نازک تشکیل شده است. این قسمت اصلی است که نور از خود عبور می دهد. از یک ماده خام شیشه ای به نام دی اکسید سیلیکون تشکیل شده است. بخش اصلی معمولا می تواند بین ۵۰ تا ۷۰ میکرون در کابل های چند حالته متفاوت باشد. این قطر در کابل های تک حالته به ۹ میکرون کاهش می یابد. می توان از کابل های فیبر نوری برای استفاده های متعددی اعم از برنامه های کاربردی و چند رسانه ای WAN و LAN، انتقال داده، صدا و تصویر، سیست های تلویزیون مدار بسته و… استفاده کرد. کابل های فیبر نوری در دو نوع Multi  و Single وجود دارند که اصطلاحا تک حالته یا چند حالته نامیده می شوند.

کابل های USB

اگرچه امروز انتقال داده های بی سیم به طور قابل توجهی توسعه یافته است، اما هنوز جایگزین انتقال سیمی نشده است. به همین دلیل است که کابل های USB هرگز محبوبیت خود را از دست نمی دهند. کابل های USB از نظر منطقه استفاده،  نوع مواد و قدرت انتقال متفاوت هستند. RCA، دیجیتال اپتیک، بلندگو، ورودی جک، آداپتور استریو، فیبر نوری را می توان از انواع کابل های USB که صدا را انتقال می دهد برشمرد.

همچنین کابل های USB ارسال کننده تصاویر را می توان به عنوان RCA، HDMI، اسکارت و اترنت طبقه بندی کرد. اکثر کابل های USB یک کامپیوتر را به یک دستگاه جانبی مثل موس و کیبورد و… و نه یک کامپیوتر دیگر متصل می کنند. با اینحال آداپتورهایی چون دانگل یک کابل اترنت را به طور غیر مستقیم به یک پورت USB متصل می کنند. کابل های USB دارای یک کابل جفت پیچ خورده هستند.

کابل های سریال و موازی

رابط های سریال و موازی که اکنون در رایانه های مدرن منسوخ شده اند، گاهی برای شبکه های رایانه ای به رایانه شخصی استفاده می شد. زیرا بسیاری از رایانه ها در دهه ۱۹۸۰ و اوایل دهه ۱۹۹۰ قابلیت اترنت نداشتند و USB هم هنوز توسعه نیافته بود. با اینحال در رابط سریال، داده های یک قطعه اطلاعات به صورت متوالی توسط بیت ها ارسال می شود و از آن برای اتصال وسایلی نظیر موس و مودم استفاده می گردد. اما در رابط موازی از انتقال موازی برای انتقال داده ها استفاده می شود که برای لوازم جانبی چون اتصال پرینتر کاربرد دارد. تفاوت بین این دو نیز در چهار چیز خلاصه می شود که عبارتند از:

•  سوکت پورت سریال معمولا پین است و پورت موازی پین هول
•  کابل سریال تنها با یک خط و کابل موازی با بیش از یک خط قابل انتقال است
•  پورت موازی سریعتر از  پورت سریال ارسال می کند
• پورت سریال از انتقال پورت موازی دورتر است